14 خرداد 1397
راوی: حجت‌الاسلام علی موحدی ساوجی
امام خمینی پیامی به طور شفاهی به من دادند که برای آیت‌الله مطهری برسانم. این پیام در دو محور بود، مطلب اول در ارتباط با تشکیل و انسجام هرچه منظم‌تر جامعه روحانیت مبارز در تهران و شهرستان‌ها بود که ارتباط اینها با هم نزدیک‌تر و فشرده‌تر شود و مطلب دوم در ارتباط با آگاه کردن مردم و توجه دادن آنها به این نهضت اسلامی است و همواره روحانیت باید در صحنه باشد و روحانیت مبارز جریان‌ها و گروه‌های دیگر را جلو نیندازد و خود روحانیت نهضت و انقلاب را رهبری کند.
علت این که امام این پیام را به آیت‌الله مطهری فرستاد، این بود که بدون تردید ایشان یکی از کسانی بود که در ارتباط با جامعه تهران محوریت داشت. اگر چنانچه هسته‌های اصلی جامعه روحانیت مبارز را پنج یا ده نفر در نظر بگیریم، شهید مطهری از افراد شاخص جامعه روحانیت بود. البته افراد دیگری نظیر شهید بهشتی و آقای هاشمی رفسنجانی و کسان دیگری نیز بودند. اما عنایتی که امام به شهید مطهری داشت، به نظرم بیش از دیگران بود. امام شهید مطهری را از لحاظ بینش اسلامی و قاطعیت او در رابطه با مواضع اصولی و اسلامی و مکتبی خوب می‌دانست.
شاید امثال من زیاد بودند، که فکر می‌کردیم هر گروهی که راه افتاد و مبارزه‌ای علیه رژیم پهلوی به راه انداخت، یقیناً مثل ماست و درست فکر می‌کند. اما شهید مطهری ضمن این که تکذیب و رد نمی‌کرد، حمایت و تأیید نیز نمی‌کرد. ایشان تا جریانی را عمیقاً ریشه‌یابی نمی‌کرد و نمی‌شناخت، آنها را مورد حمایت قرار نمی‌داد. از این نظر بود که امام ایشان را مورد حمایت خویش قرار دادند. شاید هیچ کس دیگری را ما سراغ نداریم که امام تمام نوشته‌هایش را تأیید کرده باشد.[1]
[1] خاطرات مرحوم حجت‌الاسلام موحدی ساوجی، تدوین: عباس پناهی، چ دوم، 1381، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، صص 209 ـ 210
تعداد بازدید: 1133
