15 تیر 1392
دریادار بایندر فرمانده برجسته نیروی دریایى ایران بودكه به‌رغم عقب‌نشینى ارتش ایران در آغاز یورش متفقین، دلیرانه در برابر نیروهای مهاجم انگلیسى در خرمشهر ایستادگى كرد و سرانجام از پای درآمد.
بایندر در 23 آذر 1277 در تهران متولد شد. پدرش على‌اكبرِ دبیر دربار از طایفة مشهور بایندر، و عمویش امیر معزز گروسى بود كه برخلاف برادر، حسن شهرتى نداشت. بایندر در نوجوانى وارد مدرسة دارالفنون شد و تحصیلات عمومى را طى كرد و دورة مخصوص مهندسى آنجا را هم به پایان رساند؛ آنگاه در 1296ش وارد مدرسة نظام مشیرالدوله شد و پس از 3 سال با درجة ستوان دومى به خدمت ارتش درآمد به عنوان نخستین مأموریت جنگى، در 1300ش به مازندران فرستاده شد و چون در اردوی عملیاتى تنكابن از خود رشادت نشان داد، به اخذ مدال طلا نائل گردید ظاهراً مأموریت دوم او پیوستن به اردوی گیلان كه 7 ماه به درازا كشید.
در همین زمان نظام قدیم منحل، و ارتش جدید تشكیل شد و بایندر با درجة ستوان دومى در تشكیلات جدید به خدمت پرداخت و رستةتوپخانه را برگزید. وی اندكى‌بعد همراه سرهنگ‌امان‌الله جهانبانى برای سركوب اسماعیل آقا سمیتقو به آذربایجان غربى شتافت و در نبرد با او شجاعت بسیار از خود نشان داد، چنانكه به پیشنهاد جهانبانى موفق به اخذ نشان «ذوالفقار 4» گردید كه در آن زمان معمولاً به افراد جوانى همانند او داده نمى‌شد در خرداد 1302 بایندر برای ادامة تحصیلات و فرا گرفتن فنون جدید نظامى در رستة توپخانه عازم فرانسه شد و در دانشكدة توپخانة «پواتیه» به آموختن پرداخت و ضمناً دورة تكمیلى توپخانة «فونتن بلو» را نیز گذراند و در مهر 1304 به ایران بازگشت و زیرنظر سرتیپ یزدان‌پناه فرماندهى آتشبار توپخانه را عهده‌دار شد در 1307ش برای دومین بار، به منظور تكمیل تحصیلات نظامى به فرانسه رفت و در دانشگاه جنگ به تحصیل پرداخت و همزمان معاونت سرپرستى دانشجویان ایران در اروپا را برعهده گرفت و تا پایان اقامتش در آنجا (1309ش) همین سمت را داشت وی در 1309ش معاون هنگ توپخانة كوهستانى و كفیل فرماندهى همان هنگ شد.
در زمانى كه دولت ایران ساخت نخستین ناوهای جنگى را به ایتالیا سفارش داد، بایندر به سرپرستى گروهى از نظامیان در اواخر سال 1309 یا اوایل 1310ش رهسپار ایتالیا شد تا هم دوره‌های لازم را ببیند و هم بر ساخت كشتیها نظارت كند. افراد تحت فرماندهى او در رشته‌های مختلف مربوط به ناوهای جنگى در چند شهر ایتالیا به تحصیل پرداختند وی پس از بازگشت به ایران در 1310ش به سمت كفیل فرماندهى نیروی‌دریایى‌جنوب منصوب، و عازم‌آنجا شد از مأموریتهای مهم بایندر در این منصب سفر به جزیرة تنب همراه با گروهى از افراد نیروی دریایى در 1313ش/1934م بود.
او ضمن بازدید از آنجا رسماً به مقامات نیروی دریایى انگلیس، مستقر در تنب اعلام كرد كه این جزیره بخشى از ایران است؛ وی با این كار موجبات نگرانى و اعتراض وزارت خارجة بریتانیا را فراهم آورد بایندر در 1313ش به درجة ناخدا دومى، و در 1315ش به درجة ناخدا یكمى، و در 1319ش به دریاداری رسید دوران خدمت بایندر در نیروی دریایى، با كوششها و تلاشهای مجدانة او برای سازمان‌دهى این نیرو همراه بود.
وی در جنوب ناوگانى مركب از دو ناو 750 تنى ایتالیایى و 4 ناو 500 تنى و هزار ملوان در مقر نیروی دریایى خرمشهر تحت فرماندهى داشت. به علاوه، مقارن با شروع جنگ جهانى، فرماندهى بخشى از لشكر ششم خوزستان هم به او سپرده شد و او با همكاری فرماندهى نظامى محلى استحكامات گسترده‌ای در اطراف خرمشهر احداث كرد با حملة متفقین به ایران و یورش نیروهای دریایى انگلستان به سواحل جنوبى، بایندر به مقابلة جدی با آنان پرداخت و در روزهای جنگ مرتب به پاسگاههای مرزی سركشى مى‌كرد،.
تا آنكه در سوم شهریور 1320 وقتى كه در یكى از پاسگاههای خرمشهر به سر مى‌برد، مورد حمله قرار گرفت و همراه با یكى از همكارانش به نام سروان مكری‌نژاد كشته شد روز پس از شهادت وی، برادرش ناو سروان یدالله بایندر كه مسئولیت كفالت فرماندهى نیروی دریایى در دریای خزر را بر عهده داشت، نیز بر اثر بمباران نیروهای شوروی كشته شد.
بایندر در روزگار نوجوانى دارای علائق ملى و سیاسى بود. از این رو، زمانى كه در مدرسة نظام مشیرالدوله تحصیل مى‌كرد، داخل فعالیتهای سیاسى شد و همراه با چند تن از همكارانش چون عبدالله هدایت (بعداً ارتشبد) و رزم آرا (بعداً سپهبد و نخست وزیر) به عضویت حزب سوسیال دموكرات درآمد دریادار بایندر با توجه به اقامت چند ساله در كشورهای اروپایى به زبانهای انگلیسى، فرانسه، ایتالیایى و تركى تسلط داشت و به این زبانها به خوبى تكلم مى‌كرد وی مردی اهل مطالعه و تحقیق و نویسنده بود. در ایام اقامتش در جنوب به تحقیقات و مطالعات قابل توجهى دربارة خلیج فارس دست زد كه نتایج برخى از آنها را بعداً منتشر كرد.
آثار مكتوب بایندر اینهاست:
1. نقشة خلیج فارس (تهران، 1310ش)؛ 2. خلیج فارس (خرمشهر، 1317ش)؛ 3. جغرافیای خلیج فارس (تهران، 1319ش)؛ 4. اصول دریانوردی؛ 5. آیین‌نامه‌های توپخانه در 6 جلد؛ 6. راهنمای ناوی؛ 7. مقالاتى در مجلة ارتش؛ 8. دستور تیر توپخانة سبك؛ 9. آیین‌نامة مشق پای توپ كوهستانى، و چند اثر دیگر
منبع: سایت پارسینه
تعداد بازدید: 823
