20 مهر 1392
فاطمه حسنلو
در آن زمان شاید هیچ کس پیش‌بینی چنین اتفاق‌های مهم در پیش را نداشت و عوامل حکومت پهلوی با خود گفتند: «آیت‌الله خمینی هرچه از ایران دورتر باشد برای ما بهتر است» اما پس از ترک عراق، در تاریخ 14 مهر 1357 امام خمینی (ره) وارد پاریس شدند و این حرکت مقدمه‌ای شد برای جهانی شدن انقلاب اسلامی و شناخته شدن امام. زیرا انقلاب اسلامی تفکری عظیم بر مبنای عدالت‌خواهی و مبارزه با ظلم و ستم در کل جهان داشت و از همان سالهای آغازین دهه 1340 فراز و نشیب‌های زیادی را پشت‌سر گذاشته بود.
یکی از این فرازها در شهریور ماه 1357 ثبت شد؛ امام در مقابل اعتراض مقامات عراقی که مخالف فعالیت‌های سیاسی ایشان بودند، فرمودند که من در برابر اسلام و ملّت ایران مسوولم و باید به وظیفه الهی و معنوی خود عمل کنم.
امام با تمام رهبران سیاسی جهان فرق داشتند، ایشان نه برای به قدرت رسیدن مبارزه می‌کردند و نه برای مطرح شدن در جهان، بنابراین هیچ ترسی از دشمنان خود نداشتند. تا جایی که می‌گویند که من هر کجا که بروم فرشم را پهن می‌کنم و آنجا منزل من است، پس هر شهر و کشوری که مرا ببرند باز ندای اسلام و افشای ظلم و ستم را بازگو خواهم کرد.
جمعه‌ای از نیمه مهر 1357 در فرودگاه اورلی پاریس، امام در این راه بودند. جمعیت در برابر دوربین‌ها و نگاه‌های پرسشگر چیزی غیر از آرامش از ایشان نمی‌دیدند و تصویری جدید و ناباورانه در ذهن‌شان نقش بست. شخصیتی را در مقابل‌شان می‌دیدند که کوهی از عظمت و آرامش بود؛ تا به حال تاریخ نشان داده بود کسانی که حتی قدرت ناچیزی به دست می‌آورند چگونه غرقش می‌شدند؛ آنان نمی‌دانستند که امام فقط و فقط خدا را می‌دید و هدفی جز پیروزی اسلام نداشت.
شب همان روز رئیس جمهور وقت فرانسه فرستاده خود را برای ملاقات پیش امام فرستاد. او حامل این پیام بود که شما در فرانسه می‌توانید اقامت کنید، ولی حق فعالیت سیاسی را ندارید. این شرط باعث شد که حتی حکم خروج امام توسط رئیس پلیس فرانسه رسماً ابلاغ شود، اما فردای آن روز دولت فرانسه اعلام کرد آیت‌الله خمینی می‌تواند در پاریس بماند. دشمنان ملت ایران در خیال خام خود تصور می‌کردند که با دور نگه داشتن امام، صدای ایشان به گوش جهانیان نخواهد رسید، اما این گونه نشد، نوفل‌لوشاتو مکانی برای ورود هزاران دل برای شنیدن ندای حق‌طلبی امام و برملا کردن ظلم و فساد حکومت پهلوی در ایران شد و این شروعی برای جهانی شدن انقلاب اسلامی بود.
امام در طول اقامتشان در فرانسه برای تنظیم ارتباطات دو دفتر داشتند. دفتر اول در همان نوفل‌لوشاتو بود و دفتر دوم در پاریس که دفتر دوم، هماهنگی لازم برای دیدارکنندگان با امام را فراهم می‌کرد و از طریق همین ارتباطات مبارزات در ایران هدایت می‌شد.
دهکده آرام نوفل‌لوشاتو با ورود امام به مهمترین کانون خبر رسانه‌های جهان تبدیل می‌شود و ایشان در 20 مهر 1357 امام خمینی(ره) در آستانه چهلم شهدای 17 شهریور پیام می‌دهند: «اکنون در اینجا به خدمت ادامه میدهم. در نهضت اسلامی و خدمت به مردم مسلمان، مکان یا رنج در مکان مطرح نیست؛ آنچه مطرح است ملت است؛ صدای وجدان است. من هر چه بکنم و بر سر من هر چه بیاید در مقابل شمایی که خون در راه آزادی و اسلام دادهاید خجلم. آنچه مرا در این مکان رنج و دردآور دلخوش میکند خدمت به شما است. من در غم خانوادههای افتخار آفرین سراسر ایران خود را شریک میدانم و یاد کودکان دبستانی ایران که اخیراً به دست شاه جبار کشته شدهاند قلبم را میفشارد. چهلم تهران را روز عزای عمومی اعلام کرده و خود نیز عزادارم.»
در تاریخ 27 مهر ماه 1357 نمایندگان ساواک در رم خبر دادند که دانشجویان ایرانی مخالف حکومت پهلوی از شهرهای فلورانس و ونیز برای دیدار با امام به فرانسه مسافرت کردند و مدت 5 روز در نوفل‌لوشاتو ماندند و همچنین اعلام شد عده زیادی از دانشجویان از ایالتهای تگزاس و دو اتوبوس از دانشجویان ایرانی مقیم آلمان، انگلیس به پاریس وارد شدند و آنجا مکانی شد برای شیفتگان و جویندگان حقیقت. دشمنان ملت همچنان گمان می‌کردند که با نگه داشتن امام در آن دهکده دورافتاده دیگر همه چیز تمام خواهد شد. اما همه یاران امام در نوفل‌لوشاتو و بخصوص سیداحمد، فرزند ایشان در برقرار کردن ارتباط با سخنرانی‌های هر شب امام و رساندن پیامها و متن سخنرانی‌های ایشان به ایران مؤثر بودند و با آگاه شدن مردم از سخنان امام، مصمم‌تر می‌شدند و مبارزات را با روحیه بیشتر و بالاتری پیش می‌بردند. همچنان که سفر تعدادی از شخصیتهای سیاسی و فرهنگی از کشورهای مختلف نیز تأثیر زیادی بر با خبر شدن جهان از نهضت امام داشت.
در سفر برخی مقامات پهلوی به پاریس برای ملاقات با امام، آنها خواستار سازش امام شدند، اما امام قاطعانه فرمودند که شاه باید برود، مردم این حکومت را نمی‌خواهند. همچنین در مصاحبه خبرنگار انگلیسی خبرگزاری رویتر با ایشان، می‌گویند: «فشار بیش از حد شاه، مردم را چنان در تنگنا قرار داد که آنان دست به یک قیام همگانی زدند. شاه، استقلال سیاسی، نظامی، فرهنگی و اقتصادی ما را از بین برده است و ایران را در همۀ ابعاد وابسته به غرب و شرق کرده است. مردم ایران را زیر شکنجه و سیاهچال‌های زندان کشته است. از تمام علما و خطبا برای گفتن حقایق جلوگیری کرده است. تمام اینها موجب شده است که مردم مسلمان ایران خواستار یک حکومت اسلامی باشند... حکومت اسلامیای که بر پایۀ استقلال و آزادی بنا می‌شود. و اما راجع به عکسالعمل خشن نظامی، مگر اکنون ما گرفتار چنین حکومتی نیستیم؟ آیا خشونتی را بیش از آنچه اکنون ملت ایران بدان گرفتارند در تاریخ دیدهاید؟ و یا سراغ دارید؟ آیا بیش از پنجاه سال نیست که ما با عکسالعمل خشن نظامی رو به رو هستیم؟ یک کودتای نظامی هم مانند دولت نظامی نمیتواند مبارزات مردم را متوقف کند. مبارزه، تا برچیده شدن نظام شاهنشاهی و سقوط این دودمان ادامه دارد.»
وقتی هم خبرنگار می‌پرسد، چرا حضرت آیتاللّه راه حل میانه را نمیپذیرند؟ امام خمینی(ره) پاسخ می‌دهند: «راه حل میانه یعنی تسلیم [در برابر] رژیم شاه. زیرا بساط سلطنت و همۀ بنیادهای فشار و اختناق و تمام برنامههایی که اجرایشان ایران را به این روز انداخته است و کار را به بنبست فعلی رژیم کشانده است، پابرجا هستند. بنابراین راه حل میانه، یعنی پیوستن به رژیم شاه، و این نه تنها بن بست را از بین نمیبرد بلکه کامل میکند و ملت کسانی را که به این راه‌حل‌ها گوش می‌دهند، نه تنها نفی میکند بلکه خائن میشمارد.»
منابع:
ـ صحیفه امام(ره) ج3
ـ مبارزات امام خمینی (ره) به روایت اسناد، سجاد راعی‌گلوجه، مرکز اسناد انقلاب اسلامی
ـ همراه با امام (ره) در پاریس، چاپ و نشر عروج
ـ دیدار در نوفل‌لوشاتو، ابوالفضل توکلی‌نیا، چاپ و نشر عروج
تعداد بازدید: 773
