13 دی 1396
به انتخاب: دکتر محمدباقر نجف‌زاده بارفروش (م.روجا)
غزل «دو چشم مه‌آلود» از سروده‌های سعید بیابانکی به یاد امام خمینی(ره)، سروده‌ای با زبانی بسیار ساده و نرم و مضامین و تصاویر شفاف و بی‌دغدغه است. واژه‌های شعر، همه و همه متناسب و هژمونی ساختار شعری امروز است. تشبیهات، محسوس در محسوس و یا محسوس با محسوس است. کوه بغض یک استعاره مصرحه است و درخت ناله، نیایش بیدار (تشبیه محسوس با نامحسوس)، دو چشم مه‌آلود و صدهزار آینه تکرار، از توانمندی شاعر در عرصه تکرار مضمون‌ها و تشبیهات صریح هستند. شعر «دو چشم مه‌آلود» یک غزل ساده با طراحی کلمات است. آن را در ادامه می‌خوانید:
ای سبز، ای همیشه سپیدار
در جای جای جنگل ایثار
جنگل در انتظار نماز است
برخیز ای نیایش بیدار
ای ماه از چه بود که آن مرد
در چاه می‌گریست علی‌وار
رفتی و رخت ناله بریدی
بر قامت شکسته نیزار
رفتی و کوه بغض فرو ریخت
ماندیم زیر سردی آوار
با ما بگو که چند شب، ای مرد
ما خواب بوده‌ایم و تو بیدار؟
امشب به یاد آن همه پاکی
بیدار باش و آینه بشمار
می‌رفتی و دو چشم مه‌آلود
ما را نداد فرصت دیدار
می‌رفتی و نگاه تو می‌شد
در صدهزار آینه تکرار
او را مبر که سیر ندیدیم
ای خاک سرد، دست نگه‌دار...
تعداد بازدید: 1301
