28 اسفند 1397
باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا
جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست
نازم آن مطرب مجلس که بود قبله‌نما
صوفی و عارف از این بادیه دور افتادند
جام می گیر ز مطرب که رَوی سوی صفا
همه در عید به صحرا و گلستان بروند
منِ سرمست ز میخانه کنم رو به خدا
عید نوروز مبارک به غنی و درویش!
یار دلدار! ز بتخانه دری را بگشا
گر مرا ره به در پیر خرابات دهی
به سروجان به سویش راه نوردم، نه به پا
سال‌ها در صف ارباب عمائم[1] بودم
تا به دلدار رسیدم، نکنم باز خطا
منبع: دیوان امام: سروده‌های حضرت امام خمینی (ره). ناشر: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی. چاپ ششم. 1374. ص 39.
[1] ارباب عمائم: صاحبان عمامه، جامعه روحانیت. حضرت امام خمینی(ره) تعلّق خاطر خاصّی به حوزه‌های علمیّه و علوم دینی داشتند و خود نیز در همه علوم متداول حوزه‌ها، از سرآمدان روزگار ما بودند؛ آن بزرگوار در این بیت، تعلّق به این صنف و صف را سبب وصول به حضرت رحمانی (دلدار) می‌دانند.
تعداد بازدید: 1116
