13 اردیبهشت 1404
قبل از پیروزی 22 بهمن 57، قرار بر این بود که هیچ اسمی از این افراد [اعضای شورای انقلاب] برده نشود و اسامی آنها پنهان بماند. برای اینکه قطعاً در معرض تهدید دشمن قرار می‌گرفتند و به آسانی دشمن می‌توانست آنها را از صحنه مبارزات بیرون ببرد. حتی در اوایل دهه محرم رژیم شاه از طریق نقش روحانیت مبارز حس کرده بود که چند نفر از روحانیون نقش بیشتری دارند، این چند نفر را دستگیر کردند. بنده و حدود شش نفر از دوستان را به مدت چند روزی گرفتند و به اوین بردند و بعد به کمیته. ما مطمئن بودیم که با گرفتن ما، حرکت شتاب بیشتری خواهد گرفت و کند نخواهد شد. لذا آنجا قاطعانه گفتیم اگر هزار نفر از ما را هم بگیرید حرکت نه تنها ادامه خواهد داشت، بلکه شتاب هم خواهد گرفت و اگر ما را نابود کنید هیچ نتیجه‌ای نخواهید برد، برای اینکه خوشبختانه حرکت عمومی شده است. به هر حال اسامی این عده (اعضای شورای انقلاب) پنهان ماند و پس از پیروزی، اسامی آنها تا مدت‌ها پنهان نگه داشته شد. دلیل این مسئله این بود که کمیت و کیفیت مسئولیت‌های اداره کشور، پس از 22 بهمن آن‌قدر سنگین بود که واقعاً این افراد نمی‌بایست در معرض مراجعات اشخاص قرار بگیرند. و از طرفی هم تا آنها فرصت فکر کردن، نظر مشورتی دادن، طرح و برنامه‌ریزی و ملاقات کردن و شناسایی افراد را داشته باشند، نکته دیگر در پنهان نگه‌داشتن اسامی این بود که برخی افراد در این شورا به خاطر تخصصشان دعوت شده بودند، نه به خاطر هماهنگی فکری آنان با انقلاب. این را من با صراحت می‌گویم، در این شورا برخی از افراد عناصر انقلابی که توانسته باشند روح انقلاب را بیابند و با آن هماهنگ باشند. بنابراین، اعلان اینها به عنوان شورای انقلاب به نظر می‌رسید دادن یک بهای اجتماعی غیر واقعی به آنها است و ما در چشم‌انداز خودمان افراد دیگری را که از نظر تکنوکراتی در حد اینها باشند ولی انقلابی، سراغ نداشتیم. و پرس‌وجوهای فراوانی کردیم ولی به ما معرفی نشد و دیگران هم که با امام به صورت‌های مختلف در پاریس ملاقات کرده بودند، آنها هم نتوانستند چهره‌های دیگری را با این ویژگی‌‌ها به امام معرفی کنند والا ایشان به ما می‌فرمودند و عمل می‌شد.
منبع: خاطرات ماندگار، زندگی آیت‌الله دکتر سیدمحمدحسین بهشتی، به کوشش مرتضی نظری، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چ اول، 1378، ص 206 - 207.
تعداد بازدید: 25
