03 مهر 1391
حاج آقا مصطفی فرزند بزرگ امام و یكی از افراد برجسته حوزه نجف بودند. ایشان در مسیر مبارزه ، پل ارتباطی مبارزین با امام بود . حاج آقا مصطفی در اول آبان 1356 به گونه ای مرموز در نجف در گذشت. امام می فرمایند: امید داشتم كه مصطفی به درد اسلام و جامعه بخورد.
حاج آقا مصطفی فرزند بزرگ امام و یكی از افراد برجسته حوزه نجف بودند. ایشان در مسیر مبارزه ، پل ارتباطی مبارزین با امام بود . حاج آقا مصطفی در اول آبان 1356 به گونه ای مرموز در نجف در گذشت. سید محمود دعایی می گوید: «بر روی بدن حاج آقا مصطفی لكه های زرد رنگ مشكوكی وجود داشت كه چه بسا اگر كالبد شكافی میشد علت مرگ مشخص می گردید؛ اما امام اجازه كالبد شكافی ندادند. آیت الله ناصر در زمینه واكنش امام در فوت آقا مصطفی می گویند : (( آقای قدیری و رضوانی به همراه چند تن دیگر قرار شد نزد امام بروند و خبر را به ایشان بدهند. آقایان وقتی نزد امام رفته بودند امام از آنها پرسیده بود كه چه شده نزد من آمده اید ؟ گفته بودند : حاج آقا مصطفی كسالت پیدا كرده و ایشان را به بیمارستان برده اند . امام ابراز تمایل می كنند كه برای ملاقات به بیمارستان بروند . آقایان گفته بودند كه ملاقات را ممنوع كرده اند . در آن حال ظاهرا حاج احمد آقا در سمت دیگر ایوان بوده و حال دگرگونی داشته است. امام یك لحظه ایشان را می بیند و احساس می كنند اتفاق دیگری افتاده . اینجاست كه می فرمایند اگر مصطفی فوت كرده است، به من بگویید. افراد مزبور می گریند و امام می فرمایند: انا لله و انا الیه الراجعون . بعد می گویند : امید داشتم كه مصطفی به درد اسلام و جامعه بخورد . آقایان بر می خیزند و می روند . امام هم وضویشان را می گیرند و آماده میشوند كه طبق برنامه یومیه قرآن تلاوت كنند. )) امام در سخنانی در منزل حاج آقا مصطفی در جمع حاضری كه اشك می ریختند فرمودند : «صبر كنید ، برای رضای خدا صبر كنید. امانتی بود كه گرفته شد.»
پیام امام بعد از شهادت حاج آقا مصطفی به این شرح است :
((این طور قضایا مهم نیست ، خیلی پیش می آید ، برای همه مردم پیش می آید و خداوند تبارك و تعالی الطافی دارد به ظاهر و الطافی خفیه است . یك الطاف خفیه ای خدای تبارك و تعالی دارد كه ماها علم به آن نداریم . اطلاعی بر او نداریم و چون ناقص هستیم ، از حیث علم از حیث عمل ، از هر جهتی ناقص هستیم . از این جهت در این طور اموری كه پیش می آید جزع و فزع می كنیم . صبر نمی كنیم . این برای نقصان معرفت ماست. به مقام باری تعالی اگر اطلاع داشتیم، از آن الطاف خفیه ای كه خدای تبارك و تعالی نسبت به عبادش دارد و ((انه لطیفا علی عباده )).
منبع: سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی
تعداد بازدید: 858
