چگونه مسجد جامع کرمان را به آتش کشیدند

17 مهر 1391

حادثه به آتش کشیدن مسجد جامع کرمان از مهم ترین فرازهای جنایات رژیم پهلوی محسوب می شود. روز 24 مهر سال 1357 که حدود 20 هزار نفر از مردم مسلمان کرمان به منظور بزرگداشت اربعین شهدای 17 شهریور تهران و اولین سالگرد شهادت آیت الله حاج سید مصطفی خمینی، به دعوت علما و روحانیون کرمان در مسجد جامع اجتماع کرده بودند و بازار و کلیه مغازه ها تعطیل بود، ناگهان حدود 300 نفر ظاهراً از ساکنان زاغه نشین که به کولی ها معروف بودند، با در دست داشتن چوب و میله آهنی و دادن شعار «جاوید شاه» از چند خیابان شهر عبور کرده و در ساعت 11:30 در حالی که یکی از روحانیون مشغول سخنرانی بود، به مسجد حمله کردند.
ابتدا دوچرخه ها و موتورهای مردم را به آتش کشیدند که عده ای از مردم داخل مسجد به طرف آنها به راه افتادند. در همین هنگام پلیس به حمایت از آنان به طرف مردم تیراندازی کرد و مردم ناچار به داخل مسجد بازگشتند. عده ای از مهاجمان با شعار «جاوید شاه» به پشت بام مسجد رفته و با کندن آجر و پرتاب آنها، جمعیت را مورد حمله قرار دادند. مردم درهای شبستان را برای جلوگیری از ورود آنها بستند. طولی نکشید که گازهای خفه کننده ای فضا را پر کرد، درهای شبستان شکسته شد و کولی ها با چماق و چوب و میله آهنی، به جان مردم افتادند. عده ای از مردم و روحانیون مجروح شدند.
آیت الله «صالحی کرمانی» و «آیت الله رخشاد نجفی» نیز در اثر پخش گاز بیهوش شدند و مردم آنان را روی دست از مسجد خارج کردند.
قسمتی از وسایل و ساختمان مسجد به آتش کشیده شد و قرآن های داخل مسجد هم سوختند. سپس مهاجمان در میدان «فابریک» اجتماع کردند و در حالی که شعار هایی به نفع رژیم می دادند از چندین خیابان گذشته و در جلوی مسجد صفا پس از تظاهرات کوتاهی، مجدداً به طرف میدان «مشتاقیه» آمده و از دو طرف به مسجد جامع حمله کردند. آنگاه به طرف میدان ارگ رفتند و سه فروشگاه بزرگ را که میلیون ها تومان اتومبیل و دوچرخه و موتورسیکلت در آنها بود به آتش کشیدند و این در حالی بود که اتومبیل های آتش نشانی پشت سر آنها حرکت می کرد. سپس وارد بازار شده و مغازه هایی را که متعلق به معتمدین شهر بود غارت کردند. به طور کلی اهداف مهاجمان از پیش مشخص بود. آنها مغازه هایی را مورد حمله قرار می دادند که متعلق به متدینان بود و یا تصویر هایی از امام خمینی (رحمه الله) را پشت شیشه های مغازه خود نصب کرده بودند. هدف رژیم از ایجاد این بلوا، بر هم زدن اجتماع بزرگ مردم مسلمان و ایجاد رعب و وحشت، آن هم به اسم مردم بود.
در این میان «محمد جواد کازرونی» که خود در صحنه حضور داشت و مورد ضرب و شتم هواداران دولت قرار گرفته و سپس بر اثر اصابت گلوله مجروح شد، در مورد وقایع آن روز کرمان می گوید: ساعت 10:30 صبح، شبستان مسجد کاملاً پر شده بود. در این ساعت یکی از دبیران آموزش و پرورش چند دقیقه ای سخنرانی کرد و پس از او یکی از روحانیون به منبر رفت و ضمن عرض تسلیت به مناسبت چهلم شهدای میدان ژاله تهران به وعظ و خطابه پرداخت و مردم با سکوت به سخنان او گوش می دادند، ساعت حدود 11 بود که یکی از دوستان گفت به نظر می رسد اطراف مسجد خبر هایی باشد، فوراً از شبستان خارج شده و به محوطه بیرونی مسجد که حدود 50 متر با فلکه فاصله داشت رفتم و با کمال تعجب مشاهده کردم بالای پله ها روی فلکه، عده ای در حالی که هر کدام یک چماق و بعضی ها میله آهنی و گروهی عکس های شاه را در دست دارند ایستاده و تعدادی دوچرخه و موتور سیکلت در حال سوختن است. در همین حال چشمم به روی پشت بام مسجد افتاد که چندین مأمور اسلحه به دست آنجا کمین کرده بودند. با سرعت خود را به شبستان رسانده و مردم را در جریان امر قرار دادم.
در همین هنگام، بلند گو و برق مسجد به وسیله مأموران قطع شد و دیگر سخنران نتوانست به صحبت خود ادامه دهد، جوان ها به محیط مسجد آمدند و زن ها و بچه ها هم سعی می کردند از دری که به خیابان ختم می شد خارج شوند، اما پس از چند دقیقه ای متوجه شدیم که دیر شده و مسجد از چهار طرف در محاصره کامل چماق به دستان و مأموران قرار دارد. مردم با این امید که حمله کنندگان به احترام خانه خدا وارد مسجد نخواهند شد، در های ورودی به حیاط مسجد را بستند و این در حالی بود که تمامی وسایط نقلیه شرکت کنندگان به آتش کشیده شده بود. چند دقیقه بعد، مأموران از پشت بام مسجد شروع به تیراندازی و پرتاب گاز اشک آور به داخل حیاط مسجد کردند و جمعیت به ناچار به درون شبستان پناه آورد و چند دقیقه بعد در های بسته شده مسجد به وسیله چماق به دستان و مأموران به آتش کشیده شد و به داخل حیاط هجوم آوردند و به دنبال آن حیاط مسجد یکپارچه دود و آتش شد و موتور ها و دوچرخه های داخل حیاط مسجد نیز به آتش کشیده شد. مأموران با پرتاب گاز اشک آور و مواد آتش زا حمله به شبستان را آغاز کردند و در کمتر از چند دقیقه، آنجا یکپارچه آتش و دود و گاز اشک آور بود و صدای تیراندازی لحظه ای قطع نمی شد، فریاد «الله اکبر» و «وامحمدا» به حد اعلای خود رسیده بود. تعدادی به حال اغما افتاده و عده ای شهادتین می گفتند.
از آنجا که تنها راه فرار این جمعیت چند هزار نفری، شکستن حلقه محاصره بود، جوان ها و مردهایی که هنوز رمقی برای شان باقی مانده بود با فریاد الله اکبر به درهای خروجی شبستان حمله کرده و ضمن عقب راندن چماقداران، خود را به حیاط مسجد رساندند و درگیری نزدیک بین مردم و حمله کنندگان در حیاط مسجد آغاز شد و این فرصتی بود تا عده زیادی از مردم بتوانند خود را نجات دهند و البته کمتر کسی بود که تا خارج شدن از مسجد چند ضربه چماق نخورد. آتش از حیاط و شبستان مسجد شعله می کشید و فرش، کتاب ها و قرآن های مسجد در میان آتش می سوخت. وارد خیابان شدم، چند مأمور از پشت بام مسجد به طرف مردم تیراندازی می کردند، در یک لحظه مردی حدود چهل ساله به نام محمد مورد اصابت گلوله قرار گرفت و در دم جان سپرد. در خیابان تمامی اتومبیل های پارک شده به وسیله حمله کنندگان خرد و یا به آتش کشیده شده بود.
ساعت سه بعدازظهر هنوز درگیری های پراکنده بین مأموران و مردم ادامه داشت و مأموران و چماق به دستان در اطراف مسجد تجمع کرده بودند. آنها از مسیر خیابان ها، دسته جمعی عبور کرده و تمامی مغازه هایی که عکس امام را روی شیشه خود نصب کرده بودند، تخریب کرده و چندین فروشگاه بزرگ را در خیابان و بازار کرمان به آتش کشیده و اموال شان را به سرقت بردند و تا پاسی از شب در خیابان به رقص و پایکوبی پرداختند...»

منبع: هفته‌نامه صبح صادق

 
تعداد بازدید: 879

.نظر شما.

 

نام:
ایمیل:
نظر:
تصویر امنیتی: