08 شهریور 1397
مونا کرمی
دیوارهای شهر تخته سیاهی بود
برای مشق‌هایت
گفتی: آ
نوشتی: مثل آزادی
و بند بند استخوان‌هایت کنج دیوار شکست
هر تکه‌ات سرمشق شعری شد که در هیچ دفتری جا نمی‌گرفت
سر ریز شدیم؛
به کوچه‌ها
خیابان‌ها
بزرگ‌راه‌ها
آنقدر که کم کم میدان آزادی بر شانه‌های ما ایستاد!
□
یار دبستانی من!
یک تکه‌ات مثنوی بلندی شد که هنوز هم زمزمه‌اش می‌کنم
تعداد بازدید: 1092
