انقلاب اسلامی

ادب و هنر

در فصل فصل خون

ما، فصل فصلِ قصّه‌ی خونینِ شهر را، با خون هر شهید نوشتیم یادگار، افراشتیم، رایتِ، سبزِ سپاس را،

فرح تو اون کادیلاک

بی‌بی شَست جوراب جواد را می‌دوخت. جواد رادیو‌اش را از رو تاقچه برداشت و با آنتن‌اش ور رفت. صدای خس‌خس بلند شد و رادیو را گذاشت کناری. بی‌بی دو لنگه جوراب را گلوله کرد تو هم. ـ مگه چی می‌گن از اذون صبح تا بوق شب بیخ گوشته؟

قسم

شعر قسم، از جمله اشعاری است که شهید علی موحدی قمی هنگامی که در سال 1350 برای اولین‌بار دستگیر شده و به زندان قزل‌قلعه برده شده بود، در زندان حفظ کرده و پس از آزادی آن را برای بچه‌های گروه می‌خواند و من نیز آن را حفظ کردم...

در راه ایمان

تا بشیر تابناک روز دامن گستراند از فراز کوهسار دور در دامان صحرا...

انتظار آزادی

باغ ما، به سر آورد، انتظار آزادی مقدمت مبارک باد، ای بهار آزادی عذر نالة دل را، دلبرا پذیرا شو...

کوچه گرم بود

بعد از این‌که جیب‌هایمان را زیرورو کردیم از دکان مش‌غلام‌علی دو تا توپ پلاستیکی خریدیم، آمدیم توی کوچه و یکی از توپ‌ها را آن‌قدر محکم به در و دیوار کوبیدیم که پنچر شد و فیش صدا داد. بعد آن را پاره کردیم و لایه کردیم و کشیدیم روی آن یکی توپ، بعد هم یارکشی کردیم...

افطار خون

برای شهید صدیق سیدعلی اندرزگو

ای شهید ظهر بیدار نماز خونت از محراب حق، جوشید، باز گشت ما را خون تو اندرزگو...

آزادی

آقای حجاریان گندمگون بود. چند شوید موی حنایی‌رنگ وسط سر طاسش را که دورتادور موی کم‌پشت داشت، می‌پوشاند. ناظم دبیرستان ما قد بلندی داشت،‌ لاغر و استخوانی بود. چشم‌هایی ماشی‌رنگ و دماغی عقابی داشت. هیکلش اطوکشیده و شق‌ورق بود...

خمینی ای امام...

خمینی، ای امام و رهبر خلق وجود ارجمندت بی‌بلا باد ازین بیماری اندک که داری...

بازجو

درِ بازداشتگاه سنگین و تنبل روی پاشنه چرخید و سرباز نیمه‌خواب داخل شد و آرام پوتین‌هایش را به هم کوبید. ـ آوردیمش جناب سروان. مردِ سه‌ستاره کنار پنجره فنس‌دار اتاق ایستاده بود و سکوت بانه را نگاه می‌کرد. به طرفِ سرباز چرخید و با افسوس و ملامت نگاهش کرد....

برادر ارتشی...

اطراف را می‌پایم و جز تک‌وتوک ماشین پارک‌شده چیزی نمی‌بینم. این موقع شب مردم باید خواب باشند، اما نیستند، صدای پچ‌پچشان از پشت درها و حرکت سایه‌هایشان از روی دیوارها نشان می‌دهد که بیدارند...

خون عدل

گلوی آه مردم بود هر سو زیر چاقویی پر از قداره‌بندان بود هر سویی و هر کویی نه فریادی که برخیزاند این خواب هراسان را...

تظاهرات

شکست را شکسته خشم تو در بازوان من انگار قد کشیده‌ام...

ای خلق به‌پاخاسته

ای خلق به‌پا خاسته مردانه بجنگید با دشمن این خانه و کاشانه بجنگید این جغد کند خانه آباد تو ویران...

انقلابی دیگر

آن روز باران گلوله، بارید بر میدان ژاله. پرپر شد از صدها گلوله...

بهار در پاییز

صدایِ «مرگ بر شاهِ ستمکار» به اوج آسمانها رفت آن روز. میان کوچه‌های شهر پیچید...

هفده شهریور

وقتی نسیم از لابه‌لای جنگل برگ چنارها بر بالهای مویه گذر می‌کرد...

جمعه خونین

بس درد یاد از یاد تو در سینه دارم داد از تو ای آیینه هر آدینه دارم جان دل اندر سینه پنهان کینه دارم...

چلچراغ حجله خاک

شکسته سرو باغ آشنایی چه سنگین است بار این جدایی همه کوچه به کوچه، حجله به حجله...

منجنیق ایمان

مُشتُلُق می‌دهد چمن به نسیم، خبر از سمت خاور آمده است رنگ دیگر به رخ ندارد شب، آفتاب از افق برآمده است آشتی بین آب و ماه افتاد، موج شد انقلاب و راه افتاد...

انقلاب کرمعلی

صدای چک‌چک قطره‌های آب که پیوسته از سقف درون یک ظرف مسی ریخته می‌شد، فضای خانه را پر کرده بود. کرمعلی خودش را زیر کرسی جابه‌جا کرد تا گرمتر شود. داما صدای پارس‌های بلند سگ، نگذاشت چشم‌هایش روی هم برود. زنش زودتر از او بلند شد...

قدرت ایمان

مژده ای ایرانیان زمین آزاد شد از دم عیسای دوران، زنده عدل و داد شد مظهر عدل آمد و جرثومه‌ی بیداد رفت...

پشت‌بام‌ها شاهدند

خبر دادند شاهین‌خان مُرد. ما می‌توانستیم به هوا بپریم و مثل وقتی که تیم محبوبمان گل می‌زند، از شادی جیغ بکشیم. می‌توانستیم به چشم‌های هم، که مثل ستاره می‌درخشیدند، نگاه کنیم و بکوبیم کف دست هم. می‌توانستیم دست‌های هم...

خطاب دیگر

ساقی شبی برافروز ما را شراب دیگر از میکده برآید تا آفتاب دیگر با یک نگاه،‌ آتش در جان ما فکندی...

فرش قرمز

هر درخت شهید واحدی‌ست غبار این خیابان...

حکومت نظامی

از شب پیش هنوز روی قلاب جرثقیل آویزان مانده است. گاهی در تاریکی نوری از تیر چراغ برق از لابه‌لای شاخه درختان بر صورت و اندامش می‌تابد. روی صورتش خون خشکیده است. باد سردی می‌وزد. انگار می‌خواهد برف ببارد. پاچه‌های شلوارش...

آزادی

ای نام شما امید آبادی ما ای نام شما امید آبادی ما هستید شکوه باغ شمشادی ما...

خورشید شادان

خورشید هم شادان خندید در بهمن شب بود و تنهایی...

رضوانه

جیغ‌های بلند یک دختر او را از رؤیا در آورد. رؤیا که نه کابوس بود. اول فکر کرد خواب می‌بیند؛ اما بیدار بود. هر وقت او را به آپولو می‌بستند و به او شوک وارد می‌کردند تا چند ساعت اعصابش به‌هم می‌ریخت. امروز هم سوار آپولو شده بود...

اوقات رحمانی

شب بود، ظلمت، برف و کولاک زمستانی چشم بهار آن روزها در خواب طولانی بر بال‌های زخمی ایران‌مان زنجیر...

1
2
3
4
5
6