08 آذر 1400
یکی از جلسات بسیار پرشور دانشجویان بعد از ایام عاشورا [سال 1357]، جلسه آنان در دانشگاه سوری بود. سالن بزرگ دانشگاه را رزو کرده بودند و جمعیت زن مرد بیش از ششصد هفتصد نفر بود. اشاره کردم که شعار تکبیر، یادگار انجمن اسلامی خارج از کشور است. قبل از انقلاب، شعار تکبیر در جلسات داخل کشور کمتر شنیده می‌شد، اما تقریباً در ماه‌های نزدیک پیروزی انقلاب، شعار تکبیر در ایران مرسوم شد، با این حال در خارج از کشور شعار تکبیر از قبل، مرسوم بود. در سالن دانشگاه سوری آن شب شاهد تکبیر دانشجویان با صدای بلند بودم؛ آن‌چنان تکبیری که سالن را می‌لرزاند. من تا آن شب چنین حرارت و شوری را در بین دانشجویان ندیده بودم. در سخنرانی آن شب شاهد بودم که در ضمن سخنرانی، اشک از چشم زن و مرد سرازیر می‌شود. اکثریت زنان و دختران بی‌حجاب بودند، اما در کنار پسران دانشجو، تکبیر می‌گفتند، برای زیارت امام اشک شوق می‌ریختند و با دل و جان با انقلاب اسلامی پیمان بسته بودند. وقتی چند روز بعد به پاریس رفتم و خدمت امام رسیدم، شور و شوق جوانان و جلسات پرشور آنان را خدمت امام بیان کردم. امام دعا کردند و فرمودند: سخنرانی در این‌گونه جلسات وظیفه شماهاست. به گونه‌ای که من احساس کردم باید سریع‌تر برگردم و در دانشگاه‌های مختلف به این حرکت ادامه دهم.
منبع: خاطرات حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر حسن روحانی، حسن روحانی، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1387، ص 484.
تعداد بازدید: 528
