توضیح گروه ترجمه و پژوهش منابع خارجی دفتر ادبیات انقلاب اسلامی: دربارة سیاست دولت کارتر در برابر انقلاب اسلامی ایران تاکنون نظرهای متفاوتی بیان شده است.
شکل‌گیری کومله «کومله» (کو + مله) واژه‌ای مرکب در زبان کردی به معنی «ملت» یا «جمعیت» یا «توده مردم» است.
یک هفته پس از پیروزی انقلاب، موجودیت «حزب جمهوری اسلامی» از سوی هیئت مؤسس آن، متشکل از آقایان: سیدمحمد حسینی بهشتی، محمدجواد باهنر، سیدعلی خامنه‌ای، سیدعبدالکریم موسوی اردبیلی و اکبر هاشمی رفسنجانی، در ۲۹ بهمن ۱۳۵۷ اعلام شد.[1]
آیت‌الله حسین غفاری سال ۱۲۹۳ش. در خانواده‌ای کشاورز در آذرشهر (دهخوارقان) به دنیا آمد. در کودکی پدر خود را از دست داد و با تشویق داییاش که از روحانیون آذرشهر بود، فراگیری دروس مقدماتی حوزه را نزد وی آغاز کرد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ و تسخیر پادگانها، سلاح‌های بسیاری به دست مردم و گروه‌های سیاسی افتاد و بیم آن می‌رفت در نبود نیروی نظامی و انتظامی متمرکز، امنیت جامعه به خطر افتد و تهدیدی از این ناحیه متوجه انقلاب اسلامی شود.
آیت‌الله محمدرضا مهدوی کنی در سال‌های پس از پیروزی انقلاب، مدت 35 سال و 4 ماه در قید حیات بود، اما در این مدت کمتر از دو ماه منصب نخست‌وزیری را برعهده داشت.
سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی در 21 تیر ۱۲۷۶ در نجف متولد شد.[1] پدرش سیدشمس‌الدین محمود مرعشی از علما و فقهای نجف بود که تألیفات فراوانی داشت و جمعی از مشاهیر فقه و اصول، از وی اجازه اجتهاد داشتند.[2] مادرش نیز فرزند سیدابوالقاسم حسینی خویی، از علمای نجف، بود.
اصطلاح شهدای محراب در ایرانِ پس از انقلاب اسلامی به ائمه جمعه‌ای اطلاق شده که در جریان برگزاری نماز، یا در حال عزیمت به محل نماز یا پس از برگزاری نماز، به دست تروریست‌ها ترور شده و به شهادت رسیده‌اند.
«سازمان پیشمرگان مسلمان کُرد»، نهادی متشکل از مسلمانان انقلابی بومی کُرد برای تأمین امنیت مناطق غربی ایران بود.
«کمیته استقبال»، برای سازماندهی و برگزاری مراسم استقبال از امام‌خمینی هنگام بازگشت از تبعید به کشور، در بهمن ۱۳۵۷ تشکیل شد.
نماز جمعه یکی از شعائر اجتماعی و مذهبی مهم مسلمانان از صدر اسلام بوده و از نمادهای همبستگی مسلمین شناخته می‌شود و با توجه به طرح مسائل سیاسی و اجتماعیِ مبتلا به جامعه در خطبه‌های آن، به «نماز عبادی ـ سیاسی» نیز مشهور شده است. نماز جمعه در اصطلاح، فریضه‌ای دو رکعتی همراه با دو خطبه است که در روز جمعه و به جای نماز ظهر، به جماعت و با شرایطی خوانده می‌شود.
محمدعلی اراکی، دوم دی 1273 در اراک به دنیا آمد.[1] پدرش میرزاآقا فراهانی، مشهور به «حاج میرزا احمدآقا»، از علمای فراهان و اراک بود[2] و مادرش «عَلَویه‌آغابیگم» از نوادگان «امامزاده سیدحسن واقف» بود و نسبش به امام سجاد(ع) می‌رسید.[3] اراکی باجناق آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی مؤسس حوزه علمیه قم بود.
محمدتقی مصباح یزدی فیلسوف و استاد برجسته حوزه علمیه قم، در 11 بهمن سال ۱۳۱۳ در شهر یزد و در خانواده‌ای مذهبی متولد شد.[1]
توضیح گروه ترجمه و پژوهش منابع خارجی مرکز مطالعات پایداری: در تاریخ‌نگاری اقتصادی دورة پهلوی دوم، یکی از نکته‌هایی که طرفداران این حکومت برجسته می‌کنند، موضوع همکاری شرکت‌های چند ملیتی خارجی در توسعه اقتصادی ایران در آن دوره است.
حادثه هفتم تیر، یا انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی در سال ۱۳۶۰ از بزرگترین اقدام تروریستی علیه جمهوری اسلامی ایران بود. این حادثه شش روز پس از عزل بنی‌صدر از ریاست جمهوری و یک روز پس از ترور نافرجام آیت‌الله خامنه‌ای به وقوع پیوست و بر اثر آن آیت‌الله سیدمحمد حسینی بهشتی رئیس دیوانعالی کشور و دبیرکل حزب جمهوری اسلامی همراه با 72 نفر از کارگزاران نظام از جمله چهار وزیر، چند معاون وزیر و ۲۷ نماینده مجلس به شهادت رسیدند.
محمدرضا مهدوی کنی، فرزند اسدالله کنی در 14 مرداد ۱۳۱۰، در روستای کن واقع در شمال غرب تهران در یک خانواده مذهبی به دنیا آمد.[1]
آبادان از شمال به شادگان، از شرق و جنوب به خلیج فارس، از غرب و جنوب غربی به کشور عراق (که حد فاصل مرز طبیعی را رودخانه اروند تشکیل می‌دهد) و از شمال غربی به خرمشهر محدود می‌شود.
یکی از فرازهای مهم انقلاب اسلامی، همدستی ابوالحسن بنی‌صدر اولین رئیس جمهوری اسلامی ایران با سازمان مجاهدین خلق در رویارویی با ارکان اصلی کشور، نهادهای انقلابی و احزاب و گروه‌های مذهبی بود.
پس از آنکه جنگ ۸ ساله صدام علیه جمهوری اسلامی ایران در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ با برقراری آتش‌بس در خطوط درگیری پایان گرفت،[1] یک رشته مذاکرات صلح میان وزیران امور خارجه دو طرف از روز سوم شهریور ۱۳۶۷ در ژنو آغاز شد و در نیویورک ادامه یافت.[2]
نمایندگان «مجلس خبرگان قانون اساسی» در 12 مرداد ۱۳۵۸ با رأی مردم انتخاب شدند تا قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را تدوین کنند.[1]
نورالدین کیانوری از رهبران حزب توده ایران، در تابستان 1294 شمسی در بخش «بلده» از توابع شهرستان «نور» متولد شد.[1]
سیدمحمدحسین طباطبایی مشهور به «علامه طباطبایی» در ۱۲۸۱ شمسی در روستای شادآباد تبریز متولد شد.[1] اجداد او همگی از دانشمندان و علمای تبریز بودند.[2] محمدحسین، در ۵ سالگی، مادر و در ۹ سالگی پدر را از دست داد.[3]
تحریم اقتصادی» از ابزارهای فشار آمریکا بر دولت‌های مستقل است. سابقه اولین تحریم اقتصادی ایران توسط آمریکا به اردیبهشت ۱۳۳۰ برمی‌گردد؛ زمانی که محمد مصدق توانست با حمایت مردم و روحانیت، نفت را ملی کند.
کاخ جوانان در دوران پهلوی دوم، کانونی فرهنگی برای سرگرم کردن جوانان به مسائل غیر سیاسی بود اما در جریان انقلاب اسلامی به مرکزی برای فعالیت‌های سیاسی جوانان بدل شد.
فضل‌الله مهدی‌زاده محلاتی، 18 تیر ۱۳۰۹ در محلات متولد شد. پدرش غلامحسین از کسبه بازار بود و حجره بزازی داشت ولی به کشاورزی هم سرگرم بود.
*توضیح گروه ترجمه و پژوهش منابع خارجی مرکز مطالعات پایداری: هرچه از عمر حکومت محمد رضاشاه در دهه 1340 می‌گذشت، بر خودکامگی و استبداد او نیز افزوده می‌شد. همین خودکامگی، اعتماد به‌نفسی به او بخشیده بود که یکی از نمودهای آن را می‌توان در روابط ایران با آمریکا در دوران پس از ترور کندی مشاهده کرد.
امام خمینی در ۳۰ شهریور ۱۲۸۱ در شهر خمین دیده به جهان گشودند.[1] ایشان در فروردین ۱۳۰۱ به قم مهاجرت کردند و در دو مدرسه دارالشفا و فیضیه ساکن شدند.[2]
*توضیح گروه ترجمه و پژوهش منابع خارجی مرکز مطالعات پایداری: هرچه از عمر حکومت محمد رضاشاه در دهه 1340 می‌گذشت، بر خودکامگی و استبداد او نیز افزوده می‌شد.
محمد صدوقی، سال ۱۲۸۷ در یزد متولد شد. پدرش آقامیرزا ابوطالب از روحانیون یزد و پیش‌نماز مسجد حظیره این شهر بود.[1]
